Rein geweten

“This is an emergency, we will shortly be making an emergency landing on water.”

Een harde por in mijn zij doet me ontwaken. Wezenloos staar ik de man naast me aan. Hij schreeuwt iets, maar ik kan hem niet verstaan. Rondom me heen is er volop paniek uitgebroken. Tergend langzaam verdwijnt de slaaproes uit mijn lijf. Ik zit in een vliegtuig. Zoveel is me nu wel duidelijk geworden. En we storten neer. Dat maak ik op uit het bericht dat via de luidsprekers weerklinkt.

Gelaten laat ik dit alles op me inwerken. Het heeft in mijn ogen wel iets symbolisch. Nog maar enkele uren eerder was mijn wereld toch al ingestort. Dus dit kan er nog wel bij.

De week was gek genoeg voortreffelijk begonnen. Meteen al de eerste dag hadden we het contract binnen voor een nieuwe opdracht bij onze grootste klant. We wisten dat we een goede kans maakten. Maar dat het zo vlotjes zou verlopen had niemand durven hopen. De rest van de dagen waren we volop bezig om de verdere details in orde te maken en een compleet projectplan voor de komende maanden uit te werken. We maakten lange dagen. Op de vrijdagavond sloten we de week af met een feestelijke borrel in de hotelbar. ’s Ochtends zouden de meesten van mijn collega’s het vliegtuig naar huis pakken.

Zelf bleef ik tot de zondagavond. Iedereen dacht dat het voor mijn gebruikelijke tochtje in de bergen was. Zo was het wel ooit begonnen. En zo had ik haar ook ontmoet. Tijdens een ‘hike’ in de Rocky Mountains. Het klikte meteen. We raakten aan de praat en nog diezelfde nacht deelde ik mijn tent met haar. Voortaan was het een vaste routine om haar te bezoeken elke keer wanneer ik voor zaken naar de VS ging.

Dit weekend was speciaal. We vierden dat onze relatie twee jaar geleden begonnen was.

Op de zaterdagochtend kocht ik een exclusief cadeau voor haar. De binnenlandse vlucht bracht me in minder dan twee uurtjes op de plaats van bestemming. In de aankomsthal zag ik haar al staan zwaaien. Ze straalde. Waar kwam toen die onrust vandaan die ik meteen voelde in het diepst van mijn maag? Op weg naar haar huis ratelde ze aan één stuk door. Ik kon er geen woord tussen krijgen. Vermoeid na een week hard werken lag ik onderuit op de passagiersstoel.

Het kwam toch nog als een verrassing. Ik had het moeten zien aankomen. Misschien was het de vermoeidheid. Door de vermoeidheid reageerde ik ook veel te bot. Veel te hard. Eenmaal gezegd kon ik het niet meer terugdraaien. Nog dezelfde zaterdag verliet ik haar huis. Met de taxi. Haar achterlatend met nieuw ontkiemend leven in haar licht bollende buik. Mijn leven. Glashard door mij afgewezen.

Ik voelde me ellendig. Terug in het hotel dronk ik net zolang uit de minibar totdat ik in een allesvergetende slaap viel. Tegen het ochtendgloren werd ik wakker in mijn eigen kots. De hele tijd tijdens het opruimen van de troep vermeed ik het mijzelf te zien in de vele spiegels op mijn hotelkamer. Berouwvol liet ik ’s middags de nog steeds stinkende kamer achter op weg naar het vliegveld. Het was een vlucht en het voelde als een vlucht.

Nu storten we neer. Is het mijn straf? Moet ik boeten?

Tegen alle regels in haal ik mijn mobieltje uit mijn binnenzak. De chaos om me heen is compleet. Nadat ik mijn toegangscode heb ingetikt zie ik dat er verbinding is. We zijn blijkbaar al een heel stuk naar beneden gegaan. Hoeveel tijd heb ik nog? Wie ga ik bellen? Wie ga ik het eerst bellen? Kan ik de confrontatie wel aan?

Ik besluit niet te bellen. In plaats daarvan tik ik een sms. Een biecht. Voor een rein geweten. Snel kies ik de woorden en druk op Send. Nu is ze op de hoogte. Vergeving verwacht ik niet. Wat dan wel is me ook niet duidelijk. Het maakt ook allemaal niet meer uit. Mijn laatste uur heeft geslagen.

Huilend laat ik het mobieltje uit mijn hand vallen en krimp ineen tot een foetushouding. Opnieuw krijg ik een por in mijn zij. Mijn buurman. Hij wijst op de schermen. Een stewardes komt voorbijgelopen.

Loos alarm.

Fucking loos alarm!

Voor de zoveelste keer stort mijn wereld in. Iedereen is veilig, maar mijn vliegtuig duikt alsnog de diepte in. Het noodlot tegemoet. Panisch zoek ik naar mijn mobieltje. Ik moet die sms zien te achterhalen. Proberen te deleten.

Voordat mijn vrouw ‘m te lezen krijgt.

~ ~ ~

Op 18 januari j.l. klonk bij een vlucht van British Airways het hierboven vermelde bericht. Na 30 seconden bleek dat het een vergissing was. Een verkeerde tape was opgestart. Toen ik van dit voorval hoorde moest ik meteen denken aan wat je zou doen in die laatste minuten. 

Ik denk dat het verhaal wat ik uiteindelijk uitgewerkt heb vooral geïnspireerd is door een boek van Michael Tolkin wat ik jaren geleden eens heb gelezen. De titel is Among the dead, en gaat over een man die een tripje naar Mexico voor zijn hele gezin heeft georganiseerd. Tijdens dat verblijf wil hij aan zijn vrouw opbiechten dat hij een affaire heeft gehad, maar dat hij die heeft beëindigd en met haar verder wil. Door omstandigheden mist hij echter het vliegtuig. Hij belt zijn vrouw die al op het vliegveld is om te zeggen dat zij kunnen vertrekken zonder hem, en dat hij een vlucht later pakt. Zij vertelt hem dat ze een brief in zijn koffer heeft gevonden waarin hij alles opbiecht. Ze besluit echter toch te gaan. Wanneer de man op het vliegveld aankomt wordt hem al snel duidelijk dat het vliegtuig bij het opstijgen is neergestort. Alle inzittenden zijn om het leven gekomen.