Poging tot bemiddeling.
Dat dan het fictieve personage z’n kans schoon ziet om gebruik te maken van de ontstane situatie en de dronken blogger probeert te overrompelen:
“Hoe lang laat je mij nog om de hete brij heen draaien? Dit kan toch zo niet doorgaan? Kijk, dat jij bepaalde zaken niet onder ogen durft te komen, hoeft toch niet te betekenen dat ik er niets over kan zeggen? Je weet hoe vervelend ik deze ruzie vind. Zet me in een positie dat ik haar onder vier ogen kan spreken en dan geef ik wel toe hoe fout ik zat. Dat we haar missen. Hoe het ons spijt.
Voor het te laat is.”
Maar bij het ontwaken slechts een leeg gevoel. En dito beeldscherm.
Geef een reactie