Na het vlammende 50-jaarspartijtje van mijn andere helft dat tot diep in de ochtend was doorgegaan, stonden de twee vroegontwaakte kleinjongeren reeds tussen 6 en 7 uur aan bed te wachten totdat ik zou opstaan. De uitslovers! Hadden zij gister staan swingen zoals ik gedaan heb op de keukentafel, dan hadden ze nu niet de puf gehad om vrij van spierpijn uit hun logeerbedjes te kunnen klimmen. Maar ze stonden dus aan mijn bed en zodra ze zagen dat ik de bloeddoorlopen oogjes een streepje open had (om de gehele verdere dag niet wezenlijk verder open te gaan) sprongen ze met veel enthousiasme op mijn verkreukelde lichaam dat gelukkig nog bovenwettelijk alcoholverdoofd niets van deze inbreuk op de privacy meekreeg.
Niet veel later zaten we buitenwettelijk in de auto op weg naar bestemmingen die het ene oor in gingen maar die ik er het andere oor niet uit kreeg. We moesten volgens het logeerkroost toch echt hoognodig naar enkele speelgoedwinkels want alles, maar dan ook alles was aan vervanging toe: de hijskraan, de brandweerauto, de vuilniswagen, en hier stop ik de verdere opsomming om dit blog beneden de 1000+ woorden te houden. In de eerste niet persé de beste winkel aangekomen stond ik het grut quasi-geïnteresseerd in de gaten te houden terwijl ik eigenlijk meer spleetoog had voor de vele jong geleerd vroeg gebaard vrouwtjes, die post-nataal verveeld evenzeer tegen hun zin zich in deze troosteloze omgeving ophielden. Het was de moeite van mijn ogen verder trachten open te krijgen niet waard.
Net toen ik van plan was de dichtsbijzijnde koffiepaal op te zoeken hoorde ik een mannenstem met luide verheffing iets in hoogstwaarschijnlijk het plaatselijk dialect te berde brengen. Ik kon het dus niet verstaan. De buitenlandsgetinte speelgoedschappenvuller zat duidelijk met hetzelfde probleem. Gebroederlijk (en waarom niet? Tenslotte zijn de kritiekloze volgers van Geert nog steeds niet meer dan slechts gedogers van een kabinet waar alleen een minderheid van Nederland een heilstaat in ziet) probeerden we de hoogroodaangelopen man tot rede te brengen. Waarbij ik moet aantekenen dat het vooral ik niet was die daarin het voortouw nam. Mijn bijdrage bestond geheel uit het mentaal steunen van de dappere winkelbediende die op rustige toon vroeg wat er nu eigenlijk aan de hand was. In iets meer ABN kwam het verhaal in horten en stoten tot stand: Hij was ontevreden! Over het aanbod in de winkel. De gehanteerde prijzen. Het weinig behulpzame personeel. Zijn zeurende kinderen. Slechte huwelijk. Werk. Nederland. Klimaat. Voetbaluitslagen.
En de geduldige hulpverlener bleef beleefd luisteren. Totdat de man was uitgeraasd. Daarna zochten ze gezamenlijk de kinderen die her en der in de winkel kleine schadeposten hadden aangericht. Daar was de man uiteindelijk niet ontevreden over. Dat vond hij normaal. Gerustgesteld en uiterlijk tevreden verliet hij de winkel. Op weg naar een volgend moment van totale ontluistering.
Nog vol van bewondering voor het adequate optreden trakteerde ik mijn kleingrut op teveel aanvullingen in het wagenpark en de lichtgekleurde alsook -verbijsterde crisismanager op een flinke fooi. In de auto op weg naar huis nam ik me voor een vlammend blog te schrijven over deze schrijnende vanzelfsprekendheid der primitieve blanke primaat om zich het centrum van het universum te wanen, met alle bijkomende ellende vandien voor degenen die verantwoording dienen af te leggen waarom zijn universum niet het paradijs op aarde is.
Maar vooralsnog had ik bij thuiskomst een vlammende koppijn die helder analytisch schrijven vooralsnog niet mogelijk maakte. Ook moet ik bekennen dat veel van dit verhaal niet geheel waarheidsgetrouw is. Echter, het had gekund. Het had gekund.
~ ~ ~
Geef een reactie