Met het stilvallen van de woordenstroom kwamen andere geluiden naar boven. Hij werd ze niet meteen gewaar.
Eerst ervoer hij een leegte. Een gat geslagen door het aanhoudende gebeuk van harde korte zinnen. Als spervuur gericht op één plek. Geduldig en vastberaden totdat het verzet gebroken was.
Hij ging zich niet meer verweren omdat elk woord, elke zin niets anders dan de waarheid was. Altijd al was geweest. Onverschrokken bleef hij in de frontlinie staan. Ontving klap na klap.
Er was ruimte genoeg om te vluchten. Voldoende loopgraven om zich in te verschuilen. Maar vandaag had hij een besluit genomen. Niet langer zou hij zich verdedigen. In allerlei bochten wringen. Proberen heelhuids uit de strijd te komen. De immer sluimerende weekheid van binnen had zijn werk gedaan. En nu werd het karwei van buitenaf voortgezet en vakkundig afgemaakt.
Toen hij gevloerd was leek het alsof het einde der tijden nabij was. Complete duisternis om hem heen. Een gevoel van opkomende verlatenheid. Desolaat. Gekmakend. Een machteloze schreeuw bleef steken in zijn keel. Alleen lucht ontsnapte. Zoog hem leeg.
Stilte.
Dan.
Het flinterdunne geluid van huid op huid. Hand in hand. Licht schurend. Zuchtend daar waar de druk verdwijnt na een kleine kneep. Raspende nagels door een vochtige handpalm. Tekens van leven. Signalen van hoop.
Haar stem die de donkere hemel doet opensplijten. Wolken verjaagt.
Haar stem die spreekt. Kleine lieve woordjes. Als helende zalf op de plekken waar het zo’n pijn doet.
“Dag liefje, eindelijk ben ik door dat pantser van je heen geraakt. Wil je je nooit meer zo voor mij verbergen. Ik heb je gemist.”
Geef een reactie