Mechelen

Alweer een week geleden slenterde ik samen met mijn Inge door Mechelen, België. Wij waren zo ongeveer de enige toeristen in deze stad die door de plaatselijke VVV geafficheerd wordt als een ernstige bedreiging voor Brugge en Gent. Er wordt beweerd dat dit de meer populaire toeristenbestemming zal gaan worden vanwege de rijke historie en de vele overgebleven tastbare herinneringen daaraan. Maar dat wisten wij toen nog niet.

Wij verwonderden ons over de lege straten en spaarzaam bevolkte terrasjes. Het was er het weer niet naar, maar toch. Niets te merken van het vakantieseizoen.

Uitgestorven was het.

Mechelen. Nog geen maand geleden had ik de naam door mijn mond laten rollen. Het smaakte naar middeleeuwen en Bourgondische festiviteiten. Naar smalle steegjes met kasseien en overhellende karakteristieke geveltjes. Ik zag het wel zitten om daar een lang weekend te vertoeven. Dus maakten we gebruik van de in onze schoot geworpen aanbieding om tegen gereduceerd tarief een aantal overnachtingen in een tot hotel omgebouwde kerk door te brengen.

Hadden we nu spijt? Dat toch niet. Tenslotte waren we ook op zoek naar een beetje rust. En dat kregen we in overvloed. Geen lange rijen bij de ingang van musea. Daarbij moet wel gezegd worden dat vrijwel alle musea gesloten waren wegens verbouwing. En in restaurants hadden we, zonder reservering, de beste plekjes bij het raam voor het uitzoeken. Enig nadeel was dat er niet veel te bekijken viel vanaf deze anders zo begerenswaardige tafeltjes.

Dat was zoals gezegd allemaal niet zo erg. Meer last had ik van het feit dat Mechelen gesloten bleef. Het gaf zijn geheimen niet prijs. Nergens in de stad kreeg ik een inkijkje in de geschiedenis die toch terug gaat tot in de Romeinse tijd.

Volgens één theorie is Mechelen ontstaan op het kruispunt van twee Romeinse wegen ter hoogte van de huidige Korenmarkt. Staande voor de St. Rombouts kathedraal ging mijn aandacht meer uit naar de ingang van de ondergrondse parkeergelegenheid, dan naar dit historische feit.

Wandelend door het veelgeprezen Begijnhof bleef de ‘klik’ uit. Hooguit was er het geklik van mijn fotocamera. Want dat er mooie plaatjes gemaakt konden worden viel niet te ontkennen. Maar ik was op zoek naar de historische sensatie. Op zoek naar dat unieke gevoel opgenomen te zijn in het verleden.

En dan niet als tijdreiziger, ettelijke eeuwen teruggeworpen om vol verbazing te aanschouwen hoe het leven toen was. Maar door daadwerkelijk onderdeel uit te maken van dat leven, zonder dat men zich hiervan bewust is. Want als dat besef er is, dan is het ook onmiddellijk over. Net zoals men kan verkeren in een ‘flow’.

Het kwam dus niet. Hoe ik ook probeerde ontvankelijk te zijn, het verleden was niet bij machte zich te ontworstelen aan de sombere stad en mij te omhelzen. Zoekend keek ik om me heen. Legde mijn oor te luisteren. Staarde door kleine raampjes naar binnen. Niets.

Ik wist er ook te weinig van af. Van dat Mechelse verleden. Ik had niet genoeg tijd gehad om me vooraf wat in te lezen. We hadden zelfs geen stadsgids aangeschaft. Misschien was deze lacune in kennis wel de voornaamste reden dat het contact leggen niet lukte, drong plots tot me door. Zag ik de signalen gewoonweg niet.

Een verlangen naar Google Earth begon zich op te dringen. Een in mijn ogen fantastisch programma om niet alleen in te zoomen op een bepaald gebied, maar dat tevens de mogelijkheid biedt om allerlei gerelateerd beeldmateriaal op te roepen. Zowel hedendaags als historisch.

Zo had ik onlangs naar aanleiding van het boek ‘De welwillenden’ van Jonathan Littell, de gehele Duitse invasie in Rusland tijdens WO-II eens dunnetjes overgedaan. De belegering van Leningrad was een onvergetelijke ervaring vanwege de huiveringwekkende beschrijving door Littell aangevuld met de overvloed aan foto’s op Google Earth.

Tot mijn spijt had ik Mechelen nooit ‘geGoogleEarthed’.

Eenmaal weer thuis vroeg ik mij af wat me ter plekke had kunnen helpen om toch een beter beeld van Mechelen te krijgen. Een hulpmiddel om naar het huidige stadsbeeld te kunnen kijken en tevens te zien hoe het vroeger was. Een soort van doorkijklaagje over de werkelijkheid.

Terwijl ik in gedachten al bezig was dit idee verder uit te werken in een winstgevend concept werd ik via Twitter opmerkzaam gemaakt op dit fotoproject.

Zoals zo vaak liep ik weer eens achter de feiten aan. Mijn idee was al uitgewerkt door Sergey Larenkov. Weliswaar gebruikt hij alleen beelden van recente gebeurtenissen om deze te mixen met hoe dezelfde plek er vandaag de dag uitziet. Maar het is slechts een kleine stap hiervoor ook illustraties uit schilderijen, wandtapijten en wat dies meer te gaan gebruiken.

Nu is het wachten tot Mechelen van zo’n laagje voorzien wordt. De stadsgids van de toekomst die je aan de hand meeneemt in het verleden. Ik zie er naar uit!